1 Nastawienie pacjenta do farmakoterapii a efekty leczenia – opis przypadku
Autor artykułu: Dr n. med. Sławomir Murawiec
Brak powodzenia leczenia farmakologicznego nie zawsze wynika z braku skuteczności stosowanego leku. Może wynikać także z psychologicznych przeżyć osoby leczonej związanych z farmakoterapią lub wzajemnej relacji lekarz–pacjent (albo na przykład lekarz–pacjent–rodzina pacjenta–lek). W takich sytuacjach lek może być jak najbardziej trafnie dobrany do problemu pacjenta, jednak sukces terapeutyczny nie jest osiągany. Tego rodzaju sytuacjom poświęca się stosunkowo niewiele miejsca w literaturze psychiatrycznej, która koncentruje się zdecydowanie bardziej na „technicznych” aspektach farmakoterapii (a nie „relacyjnych”, psychologicznych, indywidualnych, subiektywnych). Zwłaszcza przewodniki farmakoterapii skupiają się na przekazaniu informacji na temat kolejnych strategii wyboru leków w danym zaburzeniu. Przedstawiają leki „pierwszego wyboru”, „drugiego wyboru”, „dalszego wyboru”, strategii augmentacji itd. Są to informacje w wielu sytuacjach klinicznych niezwykle ważne i pomocne, jednak nie uwzględniają psychologicznych, indywidualnych trudności, które mogą decydować o braku powodzenia leczenia.
Pomimo opracowywania coraz lepszych strategii postępowania terapeutycznego i dostępności coraz bardziej skutecznych i dobrze tolerowanych leków, często to szeroko rozumiane czynniki psychologiczne (pacjenta, lekarza, wzajemnej relacji) decydują o ostatecznym wyniku farmakoterapii. Element ten jest oczywiście uwzględniany w przewodnikach farmakoterapii, jednak najcz...
Brak powodzenia leczenia farmakologicznego nie zawsze wynika z braku skuteczności stosowanego leku. Może wynikać także z psychologicznych przeżyć osoby leczonej związanych z farmakoterapią lub wzajemnej relacji lekarz–pacjent (albo na przykład lekarz–pacjent–rodzina pacjenta–lek). W takich sytuacjach lek może być jak najbardziej trafnie dobrany do problemu pacjenta, jednak sukces terapeutyczny nie jest osiągany. Tego rodzaju sytuacjom poświęca się stosunkowo niewiele miejsca w literaturze psychiatrycznej, która koncentruje się zdecydowanie bardziej na „technicznych” aspektach farmakoterapii (a nie „relacyjnych”, psychologicznych, indywidualnych, subiektywnych). Zwłaszcza przewodniki farmakoterapii skupiają się na przekazaniu informacji na temat kolejnych strategii wyboru leków w danym zaburzeniu. Przedstawiają leki „pierwszego wyboru”, „drugiego wyboru”, „dalszego wyboru”, strategii augmentacji itd. Są to informacje w wielu sytuacjach klinicznych niezwykle ważne i pomocne, jednak nie uwzględniają psychologicznych, indywidualnych trudności, które mogą decydować o braku powodzenia leczenia.
Pomimo opracowywania coraz lepszych strategii postępowania terapeutycznego i dostępności coraz bardziej skutecznych i dobrze tolerowanych leków, często to szeroko rozumiane czynniki psychologiczne (pacjenta, lekarza, wzajemnej relacji) decydują o ostatecznym wyniku farmakoterapii. Element ten jest oczywiście uwzględniany w przewodnikach farmakoterapii, jednak najcz...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.