2 Przerost migdałka gardłowego

Migdałek gardłowy (tonsilla pharyngea) to skupisko tkanki chłonnej znajdujące się w części nosowej gardła, w miejscu przejścia stropu w ścianę tylną, za podniebieniem miękkim i stanowiące część tzw. pierścienia Waldeyera. Migdałek gardłowy odgrywa specyficzną rolę w powstawaniu nabytej odporności, przystosowując układ odpornościowy dziecka do otaczającego środowiska. Częstość występowania przerostu migdałka gardłowego wynosi 34% w ogólnej populacji pediatrycznej i największe rozmiary osiąga między 3.–7. r.ż. (średnio do 5.–6. r.ż.) i zmniejsza się w 8.–9. r.ż.. Za najważniejszy czynnik patologicznego przerostu uznaje się predyspozycje konstytucjonalne i genetyczne, nawracające zakażenia wirusowe i bakteryjne tkanki migdałka gardłowego, kontakt z alergenami i podrażnienie błony śluzowej przez składniki dymu tytoniowego.

Objawy kliniczne przerostu migdałka gardłowego (PMG) to przede wszystkim upośledzenie drożności nosa o różnym nasileniu (oddychanie przez otwarte usta, chrapanie, bezdechy senne, przerywany sen, bezsenność, poranne bóle głowy, moczenie nocne, zgrzytanie zębami, mowa nosowa (nosowanie tylne zamknięte), przewlekłe zaleganie wydzieliny w przewodach nosowych, zmiana barwy głosu, tzw. twarz adenoidalna (długa, wąska twarzoczaszka, wysoko wysklepione podniebienie twarde, spłaszczenie środkowej części twarzy i stale rozchylone usta), zaburzenia węchu oraz zaburzenia koncentracji. W przeroście migdałka gardłowego znaczne...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.