Wprowadzenie do lecznictwa ibuprofenu było wynikiem wieloletnich poszukiwań leku przeciwbólowego i przeciwzapalnego, który byłby równie skuteczny jak aspiryna, ale nie powodowałby tak wielu działań niepożądanych. Dr Steward Adams, Colin Burrows i John Nicholson z firmy Boots Pure Drug Company z Nottingham stanęli przed wyzwaniem stworzenia najbezpieczniejszego z niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). Na początku naukowcy napotkali trudności, ponieważ nie mieli modelu eksperymentalnego, na którym można by testować aktywność potencjalnych leków. W 1955 roku uczeni odkryli, że leki te zmniejszają stan zapalny i zaczerwienienie skóry spowodowane przez promieniowanie ultrafioletowe. Dzięki temu uzyskali prosty test do oceny aktywności fenoksykwasów, których właściwości przeciwzapalne były niezwykle obiecujące. Przebadali ponad 600 związków z tej grupy. W 1961 roku dr Adams odkrył przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i przeciwbólowe właściwości kwasu 2-4-izobutylofenylo propionowego, znanego dziś jako ibuprofen. W tym samym roku odkrycie to zostało opatentowane. W 1966 roku przeprowadzono pierwsze badania kliniczne z ibuprofenem w The Northern General Hospital w Edynburgu. Dr Chalmers, który prowadził badania, stwierdził, że ibuprofen stosowany w dawce 600–800 mg na dzień u pacjentów z chorobą reumatyczną zmniejsza obrzęki stawów. Stopniowo popularność tego leku rozszerzała się na inne kraje i już do 1985 roku ponad 100 mln ludzi w 120 krajach leczono ibuprofenem. Wkrótce lek został dopuszczony do sprzedaży bez recepty jako OTC w Wielkiej Brytanii i innych krajach, jako najbezpieczniejszy niesteroidowy lek przeciwzapalny [1].

Ibuprofen działa poprzez hamowanie indukcyjnej cyklooksygenazy 2 (COX-2), co prowadzi do zahamowania syntezy prostaglandyn. Powoduje to obwodowe działanie przeciwbólowe, a także zmniej...