Ból jest nieuchronnym następstwem zabiegu operacyjnego, dlatego też w leczeniu zabiegowym w ortopedii oprócz samej strategii operacji należy także skutecznie i bezpiecznie zaplanować prowadzenie analgezji, i to analgezji multimodalnej.

Optymalną strategią postępowania przeciwbólowego jest jak najszybsze zastosowanie zindywidualizowanej anglezji, uwzględniającej: natężenie, lokalizację, patomechanizm powstawania bólu oraz choroby współistniejące. Jednym z kluczowych elementów skutecznego uśmierzania bólu pooperacyjnego jest pomiar jego natężenia. Natężenie bólu powinno być systematycznie oceniane zarówno w spoczynku, jak i w warunkach dynamicznych (ruch, zmiana opatrunku, kaszel). Taka strategia postępowania pozawala na optymalny wybór analgezji, podczas której nie liczy się tylko skuteczność przeciwbólowa, ale także redukcja ryzyka występowania działań niepożądanych analgetyków.

Po zabiegach ortopedycznych w okresie pooperacyjnym mogą wystąpić co najmniej dwa rodzaje bólu. Pierwszy z nich to ból podstawowy, który określa się także terminem „tła bólowego”. Jest on obecny zarówno w spoczynku, jak i podczas wykonywania przez chorego codziennych czynności (1‒3). Drugi rodzaj to ból przypadkowy, określony często jako incydentalny, związany z określonymi procedurami diagnostycznymi lub terapeutycznymi, takimi jak: zmiany opatrunku, manipulacje w obszarze rany, zabiegi rehabilitacyjne, albo też pojawiający się podczas pielęgnacji chorego (np. zmiana ułożenia). Zarówno ból podstawowy, jak i przypadkowy mogą mieć charakter bólu uogólnionego lub zlokalizowanego, co także determinuje rodzaj postępowania przeciwbólowego stosowanego u chorego po zabiegu operacyjnym. Jest także istotną determinantą kojarzenia leków, tak aby uzyskać optymalny efekt analgetyczny. Jak już wspomniano, postępowanie analgetyczne u pacjenta po zabiegu ortopedycznym powinn...