Streptococcus pneumoniae jest współcześnie jedną z najważniejszych i najczęstszych bakterii wywołujących zakażenia pozaszpitalne – od rzadszych, choć najcięższych, tzw. inwazyjnych (IChP, Inwazyjna Choroba Pneumokokowa), przenoszonych drogą krwi (zapalenia opon mózgowych (ZOMR) z posocznicą, bakteriemia/sepsa, ciężkie zapalenia płuc z bakteriemią) do najczęstszych, choć nieco lżejszych, tzw. nieinwazyjnych, śluzówkowych, czyli rozprzestrzeniających się ze skolonizowanego nosogardła przez ciągłość (ostre zapalenia ucha środkowego (OZUŚ), ostre zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (OZZP), 1/3 pozaszpitalnych zapaleń płuc (PZP) bez bakteriemii). U dorosłych 25–30% PZP przebiega z bakteriemią ^{1, 2} .

Z chwilą pojawienia się na rynku skoniugowanych szczepionek przeciwpneumokokowych, początkowo 7- (PCV-7), potem 10- (PCV-10) i 13-walentnej (PCV-13), uzyskaliśmy efektywne środki zabezpieczające – nie tylko przed zakażeniami inwazyjnymi i częściowo także nieinwazyjnymi, ale także szczepionych i nieszczepionych dzięki efektowi populacyjnemu (szczepienie dzieci zapobiega pośrednio, poprzez spadek nosicielstwa nosowo-gardłowego, zachorowaniom u dorosłych).

Skład szczepionek ewoluował wraz z badaniami epidemiologicznymi wskazującymi, jakie szczepy pneumokoków najczęściej wywołują zakażenia inwazyjne i ciężkie, a także które z nich mają...