Enteropatogenne wirusy, które wywołują gorączkę, wymioty i biegunkę, po raz pierwszy zidentyfikował i opisał Bishop i wsp. w 1973 roku w próbkach pobranych z błony śluzowej dwunastnicy dziewięciorga dzieci z zapaleniem żołądka i jelit [1]. Od tego czasu na całym świecie trwają intensywne badania nad wirusowymi czynnikami etiologicznymi ostrych biegunek u dzieci [2]. Według danych Centers for Disease Control and Prevention (CDC) w USA rocznie rejestruje się od 20 do 40 zgonów na 50 000 hospitalizowanych dzieci. Według danych z 2004 roku w Polsce rocznie zakażenia wirusowe przewodu pokarmowego odnotowano u około 5000 osób dorosłych i 6000 dzieci do 2. roku życia [3]. W 2017 roku w Polsce zgłoszono 32 995 przypadków zakażeń rotawirusowych wymagających interwencji lekarskiej, z czego 80% dotyczyło dzieci poniżej 5. roku życia [4]. W 2018 roku zgłoszono ogółem 48 533 wirusowych zakażeń jelitowych, z czego infekcja o etiologii rotawirusowej odpowiadała za 48% przypadków [5].

Rotawirusy (RV) należą do rodziny Reoviridae (ang. respiratory enteric orphan – sieroce wirusy oddechowe i jelitowe). Wirion ma symetrię kubiczną i w mikroskopie elektronowym kształtem przypomina koło (rota = koło). Rotawirusy charakteryzują się bardzo dużą stabilnością w środowisku zewnętrznym. Są oporne na zamrażanie oraz inkubację przez 60 minut w temperaturze 56 st. C. [2]. Źródłem zakażenia jest chory człowiek lub rekonwalescent. Choroba szerzy się drogą pokarmową (fekalno-oralną). Zarażony pacjent wydala z kałem około 100–1000 cząstek wirusa/ml kału, najwięcej w pierwszych dniach choroby. Wystarczy j...