Wskazania do stosowania terapii trójlekowej w leczeniu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc – opis przypadku

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) to choroba układu oddechowego o złożonej etiologii, uwarunkowana przede wszystkim narażeniem na działanie szkodliwych pyłów i gazów (najczęściej palenie tytoniu). Dotyczy zwykle osób po 50. roku życia, u których często współistnieją inne zdrowotne problemy. Choroba ta oprócz codziennych objawów (duszności, kaszel, zmniejszenie tolerancji wysiłku) przebiega z zaostrzeniami, manifestującymi się nasileniem symptomów z układu oddechowego, prowadzącymi do progresji uszkodzenia płuc i zwiększającymi ryzyko zgonu. Dlatego w opiece nad chorymi istotne jest zarówno ograniczenie nasilenia objawów, jak i zapobieganie zaostrzeniom. Leczenie farmakologiczne, o którym najczęściej dyskutuje się w środowisku medycznym, jest tylko jedną z form schematu postępowania, o czym zawsze należy pamiętać prowadząc terapię. Poniżej przedstawiono przypadek kliniczny ukazujący wskazania do zastosowania wziewnej terapii trójlekowej.

Opis przypadku

62-letnia chora na POChP została skierowana w trybie pilnym do Poradni Pneumonologicznej z powodu braku poprawy po ambulatoryjnym leczeniu infekcyjnego zaostrzenia choroby. Rozpoznanie ustalone od 3 lat, wtedy w badaniach czynnościowych stwierdzono umiarkowaną obturację oskrzeli, z ujemną próbą rozkurczową. W spirometrii wykonanej po Salbutamolu: FEV1 – (1,7 l) – 52% wartości należnych (wn), FVC – (3,52 l) – 88% wn, FEV1/FVC < DGN (poniżej dolnej granicy normy). Leczona od 2 lat LAMA (glikopironium) + LABA (indakaterol) w jednym inhalatorze proszkowym oraz doraźnie SABA (fenoterol).
...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.