Zaburzenia lękowe należą do najbardziej rozpowszechnionych zaburzeń psychicznych. Szacuje się, że ryzyko ich wystąpienia w ciągu całego życia wynosi około 30% (1). Mogą one niekorzystnie wpływać na jakość życia oraz zakłócać ważne codzienne aktywności chorego, jak życie zawodowe, rodzinne, społeczne. Lęk, w przeciwieństwie do strachu, pojawia się w sytuacji braku realnego zagrożenia, przez co ma charakter dysfunkcyjny. Mogą mu towarzyszyć objawy somatyczne oraz inne zaburzenia psychiczne, najczęściej depresja. Niestety, pomimo dużego rozpowszechnienia, zaburzenia lękowe rozpoznawane są często zbyt późno. Dzieje się tak, dlatego, że wielu pacjentów zgłasza się do lekarzy po latach od początku dolegliwości, wtedy gdy ich nasilenie znacząco upośledza już funkcjonowanie. W leczeniu zaburzeń lękowych, w zależności od konkretnej diagnozy oraz nasilenia dolegliwości, stosowane są: psychoterapia, psychoedukacja oraz farmakoterapia. Niestety bywa, że dostęp do psychoterapii jest trudny. Z tej przyczyny znaczna większość pacjentów jest leczona za pomocą farmakoterapii, w praktyce, najczęściej przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Poniższy artykuł ma na celu usystematyzowanie dostępnej wiedzy na temat rozpoznawania oraz leczenia najczęstszych zaburzeń lękowych.


Rozpoznawanie zaburzeń lękowych

Właściwa diagnoza zaburzeń lękowych bywa trudna. Wielu pacjentów pojmuje uczucie lęku, jako oznakę słabości i albo nie zgłasza się do lekarza, albo zgłasza się po długim czasie od początku dolegliwości. Ponadto część pacjentów skupia się przede wszystkim na objawach somatycznych lęku, przechodząc, często zaawansowaną diagnostykę w w kierunku chorób internistycznych lub neurologicznych, zanim zostaną właściwie zdiagnozowani. Objawy lękowe to przede wszystkim: uczucie napięcia, zamartwianie się, brak możliwości odpoczynku, ciągłe poczucie zagrożenia. Bardzo często towarzysz...