3 Tężyczka utajona jako ważny problem w praktyce lekarza neurologa
Co w artykule:
- Biochemiczne podstawy nadpobudliwości nerwowo-mięśniowej
- Rozpoznawanie tężyczki utajonej (spazmofilii)
- Diagnostyka tężyczki utajonej
- Gdzie szukać pomocy i jak prawidłowo leczyć tężyczkę utajoną/nerwicową
Wstęp
Tężyczka to stan chorobowy, który cechuje wzmożona pobudliwość nerwowo-mięśniowa. Nie istnieje żaden patognomoniczny objaw kliniczny, na podstawie którego można z całą pewnością rozpoznać tę przypadłość.
Objawy sugerujące tę chorobę są dość niespecyficzne i są to: bóle i zawroty głowy, bezsenność, drażliwość, drżenia mięśni kończyn, skurcze mięśni, niepokój, drętwienia i mrowienia kończyn, uczucie osłabienia, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia koncentracji i pamięci, stany lękowe oraz uczucie skurczu głośni, przy braku lub współistniejących zaburzeniach hormonalnych, metabolicznych czy psychiatrycznych. Tężyczka jest problemem, z którym głównie zgłaszają się młodzi, aktywni zawodowo ludzie, obecnie już bez wyraźnych różnic w zakresie płci, choć częściej chorują kobiety. Wyróżnia się dwa rodzaje choroby: jawna – występująca stosunkowo rzadko, oraz utajona (spazmofilia) – występująca znacznie częściej. W odróżnieniu od tężyczki jawnej, spazmofilię wykrywa się zwykle przypadkowo na podstawie badania elektromiograficznego (próba tężyczkowa). Objawy mogące sugerować istnienie u chorego tej patologii można podzielić na psychiczne i narządowe.
Objawy psychiczne to: wzmożona pobudliwość, a niekiedy nawet psychoza z objawami wytwórczymi, duszność spoczynkowa, ataki hiperwentylacyjne, niepokój, lęki, obniżenie na...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.