2 COVID-19: zróżnicowanie obrazu klinicznego u dorosłych

Wirus SARS-CoV-2 (severe acute respiratory syndrome coronavirus 2) jest beta-koronawirusem zawierającym pojedynczą nić o dodatniej polaryzacji ssRNA(+), który wywołuje ostrą chorobę układu oddechowego – COVID-19. Pierwsze doniesienia o tej jednostce chorobowej pochodzą z przełomu listopada i grudnia 2019, gdy w szpitalach w Wuhan w Chinach zaobserwowano ognisko nietypowego zapalenia płuc. Pod koniec stycznia 2020 WHO uznała wybuch epidemii COVID-19 za stan zagrożenia dla zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym, a 11 marca 2020 ogłosiła stan pandemii. Do końca stycznia 2021 odnotowano blisko 104 miliony potwierdzonych przypadków zakażenia oraz ponad 2 miliony zgonów.

Do najczęstszych objawów zakażenia SARS-CoV-2 należą osłabienie, gorączka, bóle mięśni, zaburzenia węchu i smaku, kaszel, postępująca duszność [1]. W przebiegu infekcji mogą jednak wystąpić także dolegliwości pozapłucne i niekiedy stanowią one jedyne objawy choroby. Z uwagi na dominację zajęcia układu oddechowego objawy pozapłucne mogą być niekiedy pomijane i niewiązane z zakażeniem SARS-CoV-2, np. u chorych, którzy zgłaszają się do lekarzy z bólami brzucha oraz biegunką albo bólami głowy. W efekcie w takich sytuacjach opóźnia się postawienie prawidłowego rozpoznania i wdrożenie odpowiedniego leczenia, a także izolację pacjenta. Dlatego tak ważne jest, aby pamiętać, iż infekcja COVID-19 może w dużej części przypadków dawać całkowicie niespecyficzne, inne niż płucne, objawy kliniczne.

Objawy brzuszne


Obecność wirusa SARS-CoV-2 stwierdzono w kale pacjentów chorych na COVID-19 [2, 3]. Nie pow...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.