1 Postępowanie lekarza pierwszego kontaktu z dziećmi i młodzieżą z podejrzeniem depresji

Zaburzenia depresyjne u dzieci i młodzieży są powszechne, nawrotowe i w większości przenoszą się na okres dorosłości. Należą one do grupy zaburzeń afektywnych, a więc najczęściej występujących problemów zdrowotnych w obecnych czasach [1]. W Polsce i na świecie prowadzone są liczne kampanie społeczne mające na celu zwiększenie świadomości społecznej na temat częstości występowania, objawów, przyczyn i konsekwencji depresji. Dzięki nim osoby chore i ich rodziny mogą uzyskać informacje, gdzie szukać specjalistycznej pomocy. W badaniach dzieci i młodzieży poznanie obrazu klinicznego depresji nastręcza wiele trudności. Zagadnienie depresji u dzieci i młodzieży pojawiło się w podręcznikach psychiatrii dopiero pod koniec lat 70. XX wieku i obecnie stanowi jeden z najtrudniejszych problemów diagnostycznych oraz terapeutycznych [2]. Depresja w okresie rozwojowym często współwystępuje z innymi dysfunkcjami, zwłaszcza z zaburzeniami zachowania, zaburzeniami lękowymi, dystymią, ADHD oraz nadużywaniem substancji psychoaktywnych [3–7].

Epidemiologia

Wskaźniki epidemiologiczne zaburzeń o obrazie depresji u dzieci i młodzieży zależą od stosowanych w badaniach kryteriów i metod diagnostycznych. Rozpowszechnienie zaburzeń depresyjnych, w tym dużej depresji, dotyczy częściej adolescentów (2–15%) niż dzieci, które nie wkroczyły w wiek dorastania (0,2–2%). W ostatnich latach zachorowalność dzieci i młodzieży na depresję wzrasta, a wiek pojawienia się pierwszego epizodu depresyjnego obniża się. W wieku 18 lat aż 20% osób przeszło przynajmniej jeden epizod depresyjny. Przed okresem adolescencji depresja występuje w równych proporcjach u obydwu płci, natomiast u młodzieży wskaźnik zachorowalności jest wyższy u dziewcząt niż u chłopców [3, 4, 8–10].

Badania polskie, w których przyjęto p...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.