6 Kojarzenie leków przeciwbólowych w praktyce klinicznej
Ból to negatywne uczucie odbierane subiektywnie przez każdego człowieka. Powstaje pod wpływem bodźców zagrażających uszkodzeniem lub uszkadzających tkanki. Często stanowi pierwszy sygnał organizmu zwiastujący problem zdrowotny. Towarzyszy on wielu chorobom i schorzeniom (m.in. chorobie reumatycznej, chorobie nowotworowej, zawałowi serca, oparzeniom, zespołowi bólowemu kręgosłupa i stawów oraz zapaleniu trzustki). Może mieć charakter ostry lub przewlekły, a także być kłujący, uciskający, pulsujący lub tępy. Za odbieranie bodźców bólowych odpowiedzialne są nocyceptory. Leczenie bólu odbywa się przy pomocy metod farmakologicznych i niefarmakologicznych (1,2).
Najczęstszymi schorzeniami, w którym występują ostre dolegliwości bólowe, są napięciowe bóle głowy i urazy, natomiast przewlekłymi o różnym nasileniu ‒ choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa oraz choroba zwyrodnieniowa stawów. Z uwagi na brak możliwości wyleczenia zmian zwyrodnieniowych, różnorodność odczuwania i nasilenia dolegliwości bólowych u pacjenta, a także różną odpowiedź na leczenie analgetyczne, przeciwzapalne i miorelaksacyjne, postępowanie lekarskie musi być zindywidualizowane i oparte na właściwie rozpoznanej przyczynie dolegliwości. Szeroki społeczny dostęp do leków przeciwbólowych bardzo często utrudnia dobór właściwej terapii. Farmakoterapia przewlekłych zespołów bólowych musi być wdrożona zgodnie z „drabiną analgetyczną” WHO, która pozwala lekarzowi na indywidualny dobór leków dla danego pacjenta oraz ich kombinacji.
W obecnych realiach przewlekłe zespoły bólowe przestały być wyłącznie problemem chorego, a stały się zarówno problemem społecznym i medycznym, jak i socjoekonomicznym. Sprzyjają one zwiększonej absencji chorobowej i konieczności częstego zaangażowania lekarza rodzinnego w leczenie pacjentów. W Polsce występowanie takich dolegliwości zgłasza 80% populacji, w tym również młode osoby w 2. i 3. dekadzie życia. Dlatego też w holis...
Najczęstszymi schorzeniami, w którym występują ostre dolegliwości bólowe, są napięciowe bóle głowy i urazy, natomiast przewlekłymi o różnym nasileniu ‒ choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa oraz choroba zwyrodnieniowa stawów. Z uwagi na brak możliwości wyleczenia zmian zwyrodnieniowych, różnorodność odczuwania i nasilenia dolegliwości bólowych u pacjenta, a także różną odpowiedź na leczenie analgetyczne, przeciwzapalne i miorelaksacyjne, postępowanie lekarskie musi być zindywidualizowane i oparte na właściwie rozpoznanej przyczynie dolegliwości. Szeroki społeczny dostęp do leków przeciwbólowych bardzo często utrudnia dobór właściwej terapii. Farmakoterapia przewlekłych zespołów bólowych musi być wdrożona zgodnie z „drabiną analgetyczną” WHO, która pozwala lekarzowi na indywidualny dobór leków dla danego pacjenta oraz ich kombinacji.
W obecnych realiach przewlekłe zespoły bólowe przestały być wyłącznie problemem chorego, a stały się zarówno problemem społecznym i medycznym, jak i socjoekonomicznym. Sprzyjają one zwiększonej absencji chorobowej i konieczności częstego zaangażowania lekarza rodzinnego w leczenie pacjentów. W Polsce występowanie takich dolegliwości zgłasza 80% populacji, w tym również młode osoby w 2. i 3. dekadzie życia. Dlatego też w holis...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.