Niedoczynność tarczycy – pułapki w postępowaniu terapeutycznym w specyficznych grupach pacjentów
Przypadek 1
Dwudziestoczteroletnia pacjentka w 20. tygodniu ciąży pierwszej zgłosiła się do endokrynologa z powodu rozpoznanej w ciąży niedoczynności tarczycy. W 12. tygodniu ciąży oznaczono stężenia parametrów funkcji tarczycy i stwierdzono, że TSH wynosiło 2,4 µIU/ml (N = 0,1-3,18), a fT4 = 1,2 ng/dl (N = 0,8-1,7). Pacjentka otrzymała od ginekologa lewotyroksynę doustną w dawce 1/2 tabl. ‒ 50 mcg/dobę, a następnie po 4 tygodniach dawkę zwiększono do 1 tabl. rano. Po 8 tygodniach pacjentka zgłosiła się do endokrynologa z następującymi wynikami: TSH = 1,77 µIU/ml, fT4 = 0,98 ng/dl. Pacjentka nie chorowała przewlekle, w ciążę zaszła samoistnie po 4 miesiącach starań. Oprócz lewotyroksyny przyjmowała jedynie preparat wielowitaminowy dla ciężarnych (w tym suplementację jodu w dawce 150 mcg/dobę). Nie zgłaszała żadnych dolegliwości. Wywiad rodzinny był nieistotny, nikt z członków rodziny nie chorował na choroby autoimmunologiczne. W badaniu przedmiotowym nie stwierdzono odchyleń od normy.
Przypadek 2
Trzydziestopięcioletnia pacjentka z chorobą otyłościową z BMI 38 kg/m2 oraz planami prokreacyjnymi została skierowana do endokrynologa z powodu „podwyższonych” stężeń TSH, które wynosiło 3,5-4,6 µIU/ml. Pacjentka w wywiadzie podawała zmęczenie, zmniejszenie energii w ostatnim czasie oraz trudności w redukcji masy ciała. Nie stosowała diety ani nie przyjmowała na stałe żadnych leków. Wy...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.