6 Insulinooporność – jak rozpoznawać i leczyć?

Insulinooporność jest definiowana jako zaburzenia działania insuliny na poziomie mięśni, wątroby, tkanki tłuszczowej, a także innych tkanek. Wiąże się to z występowaniem prawidłowych (ale o nieprawidłowym profilu wydzielania) lub podwyższonych (określanych jako hiperinsulinemia) jej stężeń we krwi. Wrażliwość na insulinę zależy od takich czynników jak wiek, płeć, rasa, zawartość tkanki tłuszczowej (zwłaszcza brzusznej), aktywność fizyczna czy leki [1].

Pomimo, iż „zespół oporności na insulinę” (ang. Insulin Resistance Syndrome, IRS ) został opisany już w 1936 roku, to wciąż nie ma wystandaryzowanych i powszechnie akceptowanych narzędzi do diagnostyki tego stanu. W zaleceniach dotyczących oceny ryzyka metabolicznego (ang. metabolic risk/metabolic syndrome) wskazywane są inne parametry i dopiero w razie ich nieprawidłowych wartości należy podejmować działania terapeutyczne (pozostałym zaleca się zdrowy styl życia i odżywiania oraz utrzymywanie prawidłowej masy ciała) [2].

Wiadomo, że insulinoporność jest wiodącym mechanizmem patofizjologicznym w cukrzycy typu 2, którą wyprzedza o 10–15 lat. W uproszczeniu prowadzi ona do kompensacyjnego wzrostu produkcji endogennej insuliny, a z kolei hiper...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.