1 Kluczowe efekty metforminy z perspektywy ponad 60 lat doświadczeń klinicznych, znaczenie dawki i formy leku
Metformina jest dzisiaj jednym z podstawowych leków stosowanych w cukrzycy typu II. Należy do pochodnych biguanidu i została wprowadzona do terapii przez Jeana Sterne w latach 50-tych ubiegłego tysiąclecia (1957 r.). Opracował on syntezę tego leku, a dodatkowo ustalił doustną drogę jego podawania, określił wielkość dawki powodującej efekt hipoglikemiczny, a także ocenił bezpieczeństwo stosowania metforminy. Z uwagi na ryzyko indukowania przez biguanidy, a w szczególności fenforminę kwasicy metabolicznej do lat 90. lek nie był chętnie stosowany w terapii cukrzycy. Renesans leku zapewniły badania które przeprowadzono w latach 90. XX wieku. Dokładnie wtedy DeFronzo, Crofford, Stumvoll i Bailey opublikowali na łamach New England Journal of Medicine cykl danych z badań klinicznych, które pokazały odmienny mechanizm działania metforminy, a także opisały jej skuteczność i bezpieczeństwo. Istotna pozycja leku w zaleceniach dotyczących leczenia cukrzycy typu II jest związana z publikacją wyników badania United Kingdom Prospective Diabetes Study (UKPDS), w którym wykazano korzyści metaboliczne oraz kardiologiczne związane z zastosowaniem metforminy. Następne lata przekonały o licznych, plejotropowych działaniach metforminy i ugruntowały jeszcze bardziej pozycję leku w leczeniu pacjentów z cukrzycą. Aktualnie w zaleceniach rekomenduje się stosowanie metforminy jako leku pierwszego rzutu u wszystkich pacjentów z rozpoznaną cukrzycą typu 2, bez względu na masę ciała pacjenta [1–4].
Metforminę można stosować zarówno w monoterapii, jak i w razie jej nieskuteczności w terapii skojarzonej, uzyskując efekt addycyjny lub synergiczny. Metforminę charakteryzują plejotropowe efekty działania przekładające się w praktyce na korzystny wpływ na gospodarkę lipidową, zaburzenia krzepnięcia i fibrynolizy, efekt przeciwmiażdżycowy, przeciwzapalny i antyoksydacyjny, właściwości przeciwnowotworowe oraz kardioprotekcyjny wpływ na układ sercowo-naczyniowy. Niestety – pomimo licznych korzystnych działań...
Metforminę można stosować zarówno w monoterapii, jak i w razie jej nieskuteczności w terapii skojarzonej, uzyskując efekt addycyjny lub synergiczny. Metforminę charakteryzują plejotropowe efekty działania przekładające się w praktyce na korzystny wpływ na gospodarkę lipidową, zaburzenia krzepnięcia i fibrynolizy, efekt przeciwmiażdżycowy, przeciwzapalny i antyoksydacyjny, właściwości przeciwnowotworowe oraz kardioprotekcyjny wpływ na układ sercowo-naczyniowy. Niestety – pomimo licznych korzystnych działań...
Pełna treść dotępna tylko dla zalogowanych użytkowników.