Hematologia Jesień 2013: testy egzaminacyjne do egzaminu PES
|
Pytanie
|
Odpowiedzi
|
|---|---|
| Przewlekła postać choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD): |
|
| Wskazaniem do autotransplantacji komórek krwiotwórczych nie jest: |
|
| Zapobieganie zakażeniom po przeszczepieniu allogenicznych komórek krwiotwórczych polega na: |
|
| Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące rokowania po autotransplantacji komórek krwiotwórczych: |
|
| Większa odpowiedź molekularna (MMolR) w terapii przewlekłej białaczki szpikowej jest określana jako uzyskanie redukcji transkrytpu BCR/ABL: |
|
| Fazę akceleracji przewlekłej białaczki szpikowej rozpoznaje się wówczas, gdy odsetek bazofilów we krwi obwodowej jest równy lub przekracza: |
|
| Badanie mutacji genu BCR/ABL jest konieczne w przypadku: |
|
| Jaki odsetek stanowi przewlekła białaczka szpikowa pośród białaczek u osób dorosłych? |
|
|
Do terapii pierwszego rzutu przewlekłej białaczki szpikowej są zarejestrowane następujące leki:
1) imatynib; 2) nilotynib; 3) dazatynib; 4) pomatynib; 5) bozutynib. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
| W leczeniu przewlekłej białaczki szpikowej u kobiet w ciąży w 1. trymestrze dopuszcza się możliwość zastosowania: |
|
| Badanie molekularne RQ-PCR powinno być wykonywane podczas terapii inhibitorami kinaz tyrozynowych w pierwszym roku terapii co: |
|
| (I) Dazatynib hamuje wyłącznie kinazę tyrozynową BCR/ABL, dlatego też (II) jedynym wskazaniem do jego stosowania jest przewlekła białaczka szpikowa. |
|
| Do rozpoznania przewlekłej białaczki mielomonocytowej konieczna jest obecność monocytów we krwi obwodowej powyżej: |
|
| Allogeniczna transplantacja komórek krwiotwórczych u chorych z przewlekłą białaczką szpikową w fazie kryzy blastycznej powinna być wykonana jak najszybciej: |
|
| W terapii przewlekłej białaczki eozynofilowej z obecnością genu FIP1L1/PDGFRA terapią z wyboru jest: |
|
| Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące atypowej postaci przewlekłej białaczki szpikowej: |
|
|
W agresywnej mastocytozie układowej leczeniem pierwszego rzutu jest:
1) kladrybina; 2) interferon alfa; 3) arabinozyd cytozyny; 4) daunorubicyna; 5) Alo-BMT. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Uporządkuj według zachorowalności następujące nowotwory mieloproliferacyjne, zaczynając od choroby o najniższej zachorowalności:
1) mastocytoza układowa; 2) przewlekła białaczka neutrofilowa; 3) czerwienica prawdziwa. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Erytromelalgia jest objawem charakterystycznym dla:
1) chłoniaka Hodgkina; 2) nocnej napadowej hemoglobinurii; 3) czerwienicy prawdziwej; 4) ostrych białaczek; 5) nadpłytkowości samoistnej. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Dla rozpoznania hipersplenizmu niezbędne jest wykonanie następujących badań:
1) tomografii komputerowej jamy brzusznej; 2) morfologii krwi obwodowej; 3) biopsji cienkoigłowej śledziony; 4) badania szpiku kostnego; 5) scyntygrafii wątroby i śledziony. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Świąd skóry występujący u chorego może sugerować rozpoznanie:
1) makroglobulinemii Waldenströma; 2) ostrej białaczki szpikowej; 3) chłoniaka T-komórkowego; 4) czerwienicy prawdziwej; 5) chłoniaka Hodgkina. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
W epidemiologii przewlekłej białaczki limfocytowej B-komórkowej następujące stwierdzenia są prawdziwe:
1) przewlekła białaczka limfocytowa B-komórkowa jest najczęstszą postacią białaczki w Europie i Ameryce Północnej; 2) kobiety chorują dwa razy rzadziej niż mężczyźni; 3) występuje głównie u osób powyżej 60. roku życia; 4) w 50% przypadków występuje rodzinnie; 5) zapadalność roczna wynosi 0,5/100.000 mieszkańców. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Zespół Richtera to:
1) transformacja przewlekłej białaczki limfocytowej do ostrej białaczki limfoblastycznej; 2) transformacja przewlekłej białaczki limfocytowej do chłoniaka grudkowego; 3) transformacja przewlekłej białaczki limfocytowej do agresywnego chłoniaka B-komórkowego; 4) współistnienie przewlekłej białaczki limfocytowej z chłoniakiem rozlanym z dużych komórek B; 5) okres przewlekłej białaczki limfocytowej w niepomyślnym rokowaniu. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
W przewlekłej białaczce limfocytowej B-komórkowej niekorzystnie rokuje:
1) obecność anomalii cytogenetycznej 13q-; 2) obecność delecji lub mutacji P53; 3) ekspresja ZAP70 na 20% lub więcej limfocytów białaczkowych; 4) ekspresja CD38 na 30% lub więcej limfocytów białaczkowych; 5) mutacja genu IgVH. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Wskazaniem do rozpoczęcia leczenia w przewlekłej białaczce limfocytowej B-komórkowej jest:
1) występowanie objawów ogólnych (tzw. objawów B); 2) wiek poniżej 60 lat; 3) anomalia 17p-; 4) czas podwojenia limfocytów < 6 miesięcy przy limfocytozie > 30000/µl; 5) stopień kliniczny III lub IV wg Rai’a. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
W progresywnej przewlekłej białaczce limfocytowej B-komórkowej z delecją 17p istnieje wskazanie do leczenia:
1) alemtuzumabem; 2) chlorambucylem; 3) analogami puryn; 4) dużymi dawkami metyloprednizonu; 5) allogenicznym przeszczepieniem szpiku. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Wskazaniem do powtórzenia wcześniej stosowanej terapii w przewlekłej białaczce limfocytowej B-komórkowej jest:
1) nawrót lub progresja choroby po upływie 12-24 miesięcy od zakończenia chemioterapii; 2) nawrót lub progresja choroby przed upływem 6 miesięcy od zakończenia chemioterapii; 3) progresja po 24-36 miesiącach od zakończenia immunochemioterapii; 4) oporność na wcześniej stosowaną chemioterapię; 5) wrażliwość na wcześniej stosowaną chemioterapię. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
W białaczce włochatokomórkowej najczęściej występują następujące objawy:
1) powiększenie śledziony; 2) powiększenie węzłów chłonnych; 3) wysoka limfocytoza; 4) pancytopenia; 5) nieskuteczna biopsja aspiracyjna szpiku. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
W przypadku nieskuteczności analogów puryn w białaczce włochatokomórkowej można stosować:
1) interferon; 2) interleukinę-2; 3) autologiczny przeszczep szpiku; 4) rytuksymab; 5) splenektomię. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
Białaczka prolimfocytowa charakteryzuje się:
1) znacznym powiększeniem śledziony; 2) wysoką limfocytozą; 3) znaczną limfadenopatią; 4) częstym występowaniem u dzieci; 5) częstym występowaniem u dorosłych. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
|
W leczeniu T-komórkowej białaczki prolimfocytowej znajdują zastosowanie terapeutyczne:
1) alemtuzumab; 2) interferon α; 3) analogi puryn; 4) ofatumumab; 5) allogeniczne przeszczepienie szpiku. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
| U chorych na chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL), nakłucie lędźwiowe i badanie płynu mózgowo-rdzeniowego przed leczeniem należy wykonać: |
|
| Międzynarodowy wskaźnik rokowniczy (International Prognostic Index - IPI) chłoniaków agresywnych jest określany w oparciu o następujące czynniki zwiększonego ryzyka, z wyjątkiem: |
|
| U chorych na chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL) bez istotnych chorób współistniejących, optymalne postępowanie obejmuje następujące metody, z wyjątkiem: |
|
| U chorej na chłoniaka pierwotnego śródpiersia z dużych komórek B, po zakończeniu immunochemioterapii R-CHOP (8 cykli) w badaniu PET/CT stwierdzono prawidłową aktywność metaboliczną w miejscu pierwotnego guza śródpiersia oraz nową zmianę o wielkości 18 mm i podwyższonej aktywności w porównaniu z aktywnością wątroby w górnym polu płuca lewego. Jak należy postąpić w tej sytuacji klinicznej ? |
|
| W przypadku pierwotnego chłoniaka mózgowia u chorego w wieku 65 l., z zachowanym kontaktem logicznym, w stanie sprawności WHO/ECOG 1 i z filtracją kłębkową 45 ml/min, optymalnym postępowaniem jest: |
|
| U chorego w wieku 48 l. na nawrotowego chłoniaka DLBCL w remisji całkowitej po chemioterapii drugiej linii, który ma brata zgodnego w układzie HLA, należy dążyć do allotransplantacji komórek krwiotwórczych, ponieważ ten rodzaj przeszczepienia wiąże się z mniejszym ryzykiem kolejnego nawrotu DLBCL niż po autotransplantacji. |
|
| Badanie PET/CT jest zalecane w praktyce klinicznej w następujących sytuacjach, z wyjątkiem: |
|
| W różnicowaniu chłoniaka z komórek płaszcza z innymi chłoniakami z komórek B na podstawie materiału z węzła chłonnego, zasadnicze znaczenie ma badanie immunohistochemiczne w kierunku antygenu: |
|
| Do głównych różnic obrazu histo-klinicznego chłoniaków z komórek płaszcza w porównaniu z innymi chłoniakami z komórek B nie należy: |
|
| W przypadku chłoniaka pozawęzłowego strefy brzeżnej typu MALT żołądka ze współistniejącym zakażeniem Helicobacter pylori, leczenie należy rozpocząć od eradykacji tej bakterii, ponieważ w następstwie eradykacji dochodzi do klinicznej długotrwałej remisji chłoniaka u większości chorych. |
|
| W przypadku chłoniaka pozawęzłowego strefy brzeżnej typu MALT żołądka leczenie operacyjne nie jest zalecane (o ile nie występują wskazania chirurgiczne), ponieważ niepożądane konsekwencje resekcji żołądka przeważają znikome korzyści lecznicze zabiegu. |
|
| W przypadku chłoniaka grudkowego G1 w stopniu zaawansowania IV u chorego w wieku 54 l. bez istotnych chorób współistniejących, u którego stwierdza się uogólnioną limfadenopatię z masywną zmianą w dole biodrowym i małopłytkowość 83 G/l z powodu 60% zajęcia szpiku, optymalnym sposobem leczenia jest: |
|
| W przypadku chłoniaka grudkowego, wskazanie do wdrożenia leczenia przeciwnowotworowego stanowią następujące okoliczności, z wyjątkiem: |
|
|
Następujące niepomyślne czynniki rokownicze są uwzględniane w Międzynarodowym Wskaźniku Rokowniczym Chłoniaków Grudkowych (FLIPI):
1) wiek > 60 l.; 2) stężenie hemoglobiny < 12 g/dl; 3) aktywność LDH w surowicy > normy; 4) płeć męska; 5) stopień sprawności ECOG/WHO > 1. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
| U chorego w wieku 32 l. z wstępnym rozpoznaniem chłoniaka Burkitta żołądka na podstawie badania histologicznego wycinków pobranych w czasie gastroskopii należy wykonać następujące procedury, z wyjątkiem: |
|
| Optymalnym postępowaniem u chorych na chłoniaka z komórek płaszcza w wieku poniżej 60 r.ż. jest: |
|
|
Typową przyczyną makrocytozy we krwi jest:
1) alkoholizm; 2) przewlekła niewydolność nerek; 3) niedoczynność tarczycy; 4) niedokrwistość w przebiegu zaawansowanego gruczolakoraka jelita grubego; 5) zespół mielodysplastyczny. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
| W przebiegu małopłytkowości rzekomej dochodzi do: |
|
|
Przyczyną współwystępowania neutropenii, retikulocytopenii i niedokrwistości makrocytarnej może być:
1) niedobór witaminy B12; 2) niedokrwistość autoimmunohemolityczna; 3) niedobór żelaza; 4) zespół mielodysplastyczny; 5) niedokrwistość aplastyczna. Prawidłowa odpowiedź to: |
|
